เวลาผมปรุงอาหาร ทำขนม หรือชงเครื่องดื่ม ผมมักจะคิดถึงหลักการทำงานของส่วนประกอบต่างๆ ว่าเราจะต้องใส่อะไร แล้วตามด้วยอะไรอย่างไรบ้างสิ่งเหล่านี้คือเรื่องของพื้นฐานการปรุงที่เราสามารถเรียนรู้ได้จากประสบการณ์ และการทำซ้ำแล้วซ้ำอีก
มาถึงตรงนี้ หลายๆ คนก็คงมองว่าการปรุงอาหารคือเรื่องของความชำนาญงาน ทำไปบ่อยๆ ซ้ำๆ เรื่อยๆ ดังนั้น ใครๆ ก็คงเป็นนักปรุงกันได้ทุกคน ทำออกมาแล้ว ก็น่าจะได้รสชาติที่เหมือนไม่ได้แตกต่างกัน
คำตอบคือ ใช่และไม่ใช่ อยู่ที่เราเลือก เราต้องยอมรับว่าในบางมุมของการทำอาหาร เราต้องการมาตรฐานที่สม่ำเสมอเหมือนกันเช่น การทำอาหารในร้านอาหาร ลูกค้าที่มารับประทานต้องได้รสชาติที่เหมือนกันทุกครั้งที่กลับมาเยือน จึงเป็นหน้าที่ของคนปรุงที่จะต้องทำซ้ำๆ ในรูปแบบเดิมๆ ไม่ให้ผิดเพี้ยน แต่สำหรับอีกมุมของการทำอาหาร ที่อาจจะไม่ต้องการความสม่ำเสมอหรือมาตรฐานที่เหมือนกันทุกครั้ง เช่นการทำอาหารรับประทานเองที่บ้าน ในมุมนี้ นักปรุงจะมีช่องว่าง หรือโอกาสให้ดัดแปลง เพิ่มเสน่ห์ กลิ่นอายเข้าไปในสิ่งที่ปรุง เช่น ในวันที่เราทำมันฝรั่งบด เราได้ชีสคุณภาพดีเลิศที่เพื่อนซื้อมาฝากจากต่างประเทศ เราก็คงอดใจไม่ไหวที่จะขอขูดชีสลงไปผสมในมันบดของเราเล็กน้อย มันฝรั่งบดของเราในวันนั้น ก็จะมีเสน่ห์บุคคลิกที่แตกต่างจากวันอื่นๆ
การเพิ่มเสน่หเหล่านี้ทำให้นักปรุงแต่ละคนมีเอกลักษณ์ในรูปแบบของตัวเอง เวลาที่ผมทำอาหาร นอกจากพื้นฐานของการเข้าใจสูตรแต่ละสูตรที่ต้องการทำอย่างแท้จริงแล้ว ขั้นตอนต่อมาของผมคือการคิดหาสิ่งพิเศษให้กับเมนูนั้น ซึ่งผมเองจะเรียกสิ่งพิเศษสิ่งนั้น แตกต่างกันไปตามโอกาส และระดับของความพิเศษที่ผมใส่เข้าไป ลูกเล่น สีสัน เสน่ห์ หรือกลิ่นอาย
บ่อยครั้งความพิเศษก็มาจากการเปลี่ยน หรือเพิ่มส่วนประกอบที่เป็นสาระสำคัญ แต่ก็มีบ่อยครั้งที่ความพิเศษก็มาจากเครื่องปรุงบางชนิดเพียงแค่ปลายนิ้วมือ หรือไม่กี่หยด
สำหรับนักปรุงมือใหม่ กลิ่นอายง่ายๆ ที่เราสามารถทดลองเพื่อเพิ่มความแตกต่างได้แก่ เครื่องเทศ สมุนไพร หรือ กลิ่นสกัดคุณภาพดี เป็นต้น ลองที่จะเพิ่มกลิ่นวานิลลาลงในนมร้อน ยี่หร่าเพียงหยิบมือในซอสมะเขือเทศ ผสมปาปริก้าเล็กน้อยลงในเกลือที่ใช้โรยมันฝรั่งทอด ใส่ใบกระวานลงในซอสพาสต้าก่อนนำไปอุ่นให้ร้อนดี สิ่งเล็กน้อยเหล่านี้นี่แหละครับที่พลเรียกว่ากลิ่นอาย สิ่งที่จะเพิ่มเสน่ห์และสร้างบุคคลิกให้กับอาหารของคุณ
ผู้สนับสนุน
